Werkgeversmacht — een monopsonie — door een teveel aan arbeidsmarkt-concentratie, niet een gebrek aan opleiding, is wat werknemers weerhoudt van baan te veranderen, of van het starten van een nieuw bedrijf.
Steeds meer bedrijven hebben monopolistische macht over de lonen van werknemers. Dat fnuikt de economie. Een monopsonist verlaagt de lonen tot onder de economische waarde die de werknemers toevoegen voor de werkgever, om zijn winst te verhogen.
In het algemeen is het repareren van een defect product beter dan het weg te gooien, en het is goed voor de portemonnee en het milieu, nietwaar? Fabrikanten gebruiken patent- en auteursrechtwetgeving om te verhinderen dat mensen hun eigen reserveonderdelen maken.
Bedrijvenlobby’s proberen deze mogelijkheid van sleutelen te beperken, met het argument dat hun intellectuele eigendom u uitsluit “hun” product te wijzigen, ook als u het legitiem verworven heeft.
Het is een door en door pervers idee dat ‘compensatie‘ nodig is van gebruikers die hun rechten uitoefenen die de Auteurswet biedt. Europese consumenten worden benadeeld — vaak weten ze niet eens dat ze een heffing betalen, zeker niet hoeveel ze betalen of waarvoor ze betalen, en in veel gevallen betalen ze dubbel of zelfs driedubbel voor het maken van een zelfde privé-kopie. De thuiskopieheffing — in feite een belasting op blanco opslagmedia — is niet meer van deze tijd.
Sinds 2001 zijn de reële besteedbare huishoudinkomens niet gestegen. Maar niet alleen loon- en welvaartsstagnatie zijn verantwoordelijk voor het verdwijnen van de middenklasse, ook toenemende prijsstijgingen spelen een rol.
Hardnekkige werkelijkheid: veel werk, te weinig loon
Hoewel de arbeidsmarkt in veel grote economieën krap is, leidt een lage werkloosheid niet tot een sterke stijging van de lonen, wat werknemers chagrijnig maakt. Volgens conventionele economische wijsheid zou dit een uitstekend moment zijn om een substantiële loonsverhoging af te dwingen.
De Piratenpartij heeft als slogan: “informeer jezelf”. Wat minder bekend is: dit is een mensenrecht. In 1950 vond men het al belangrijk om het recht om informatie te vergaren vast te leggen in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). In Den Haag heeft de rechter na 67 jaar de eerste stap genomen om dit mensenrecht af te breken door de toegang tot The Pirate Bay te blokkeren.
Het World Wide Web Consortium (W3C), de non-profit instelling die de kern van de web standaarden handhaaft, heeft in 2013 een verschrikkelijke vergissing begaan: ze besloten om Digital Rights Management (DRM) toe te voegen. Destijds heeft de Amerikaanse burgerrechtenorganisatie Electronic Frontier Foundation (EFF) het voorstel op principiële basis aangevochten met een formeel bezwaarschrift: DRM heeft geen plaats in het open internet door de vele manieren waarop legale,
Met Digital Rights Management (DRM) is de situatie zeer chaotisch. Iedere fabrikant prijst zijn eigen DRM-systeem aan. Het gevolg hiervan is dat consumenten niet online diensten, gadgets en software van verschillende leveranciers kunnen combineren. Consumenten kunnen er nooit zeker van zijn dat de inhoud waarvoor ze hebben betaald ook werkt. Muziek die online is gekocht van Microsofts MSN of Yahoo! werkt bijvoorbeeld niet op de iTunes of iPod van Apple en vice versa.
