copyright

Laten we het nog eens op een rijtje zetten: op 18 januari kwamen de onderhandelingen over de nieuwe EU-copyright wetgeving abrupt tot stilstand nadat de regeringen van de lidstaten niet in staat bleken om tot een gemeenschappelijk standpunt te komen over artikel 13, dat internetplatforms zou dwingen om de berichten van hun gebruikers te censureren met behulp van uploadfilters.

Zonder een dergelijk akkoord in de Raad moesten de laatste zogenaamde “triloog-onderhandelingen”, waarbij het Europees Parlement en de Raad over de hervorming hadden moeten onderhandelen, worden afgeblazen. De hele hervorming zou op losse schroeven komen te staan omdat met de Europese verkiezingen in mei alle meerderheden kunnen veranderen.

In tegenstelling tot sommige berichten was artikel 13 niet in de ijskast gezet omdat de regeringen van de EU zouden hebben geluisterd naar de ongekende maatschappelijke weerstand en hebben begrepen dat uploadfilters duur, gebrekkig en in strijd met de grondrechten zouden zijn.

Het lijdt geen twijfel dat het publieke protest heeft bijgedragen aan het feit dat het aantal tegen-stemmende regeringen over de ingeslagen weg sedert voorjaar 2018 van zes naar elf steeg. Toch bleef er een meerderheid voor artikel 13 in het algemeen — er was alleen onenigheid over de details. Dit is nu uit de weg en het wetgevingsproces is weer in gang gezet — lees hieronder verder.

Voor een akkoord was een compromis nodig tussen Frankrijk en Duitsland, die door hun populatie-omvang een meerderheid kunnen vormen of breken. Beiden ondersteunen uploadfilters — ze konden het gewoon niet eens worden over wie er precies moest worden gedwongen om ze te installeren:

Het standpunt van Frankrijk:

Artikel 13 is geweldig en zou van toepassing moeten zijn op alle platforms, ongeacht hun grootte. Zij moeten aantonen dat zij al het mogelijke hebben gedaan om het uploaden van auteursrechtelijk beschermd materiaal te voorkomen. In het geval van kleine bedrijven kan dit het gebruik van uploadfilters betekenen, maar dat hoeft niet zo te zijn — uiteindelijk zal een rechtbank per geval beslissen. (Dit was eerder het meerderheidsstandpunt onder de EU-regeringen, gesteund door Frankrijk, voordat de nieuw gekozen regering van Italië hun steun voor artikel 13 volledig introk.)

Het standpunt van Duitsland:

Artikel 13 is geweldig, maar het zou niet voor iedereen moeten gelden. Bedrijven met een omzet van minder dan 20 miljoen euro per jaar moeten volledig worden vrijgesteld, om te voorkomen dat Europese internet-start-ups en het MKB schade ondervinden. (Dit ligt dicht bij het standpunt van het Europees Parlement, dat in ieder geval voorziet in een uitzondering voor bedrijven met een jaaromzet tot 10 miljoen euro en minder dan 50 werknemers).

Wat Frankrijk en Duitsland op één lijn bracht: artikel 13 nog verder aanscherpen

De Frans-Duitse overeenkomst [PDF], die vandaag is uitgelekt, bepaalt dat artikel 13 van toepassing is op alle op winstgerichte platforms. Allemaal moeten ze uploadfilters installeren, tenzij ze aan alle drie de volgende uiterst beperkte criteria voldoen:

1. Het platform is minder dan drie jaar oud
2. De jaaromzet is minder dan 10 miljoen euro
3. Minder dan 5 miljoen unieke bezoekers per maand

Talloze apps en websites die niet aan al deze criteria voldoen, zouden uploadfilters moeten installeren die zowel hun gebruikers als hun beheerders belasten, zelfs als inbreuk op het auteursrecht nu helemaal niet aan de orde is voor hen. Enkele voorbeelden:

Bovendien zouden zelfs de kleinste en nieuwste platforms die aan alle drie de criteria voldoen, moeten bewijzen dat ze “alles in het werk hebben gesteld” om licenties van rechtenhouders te verkrijgen. Een onmogelijke taak, aangezien platformbeheerders licenties zouden moeten verkrijgen voor alle soorten content die hun gebruikers eventueel zouden kunnen uploaden. Alle platenmaatschappijen, uitgevers van boeken, fotobureaus en dergelijke zouden moeten worden doorzocht — een onbegonnen karwei. In de praktijk zullen alle websites en apps waar gebruikers materiaal kunnen uploaden, waarschijnlijk gedwongen worden om elke licentie te accepteren die een rechtenhouder hen aanbiedt, hoe slecht de voorwaarden ook zijn, ongeacht of ze de content überhaupt beschikbaar willen stellen op hun platform, om het enorme juridische risico te vermijden dat ze in strijd handelen met artikel 13.

Kortom:

• Het compromis van Frankrijk en Duitsland over artikel 13 vereist nog steeds dat bijna alles wat we online plaatsen of delen, vooraf goedkeuring moet krijgen door “censuurmachines“, algoritmen die in principe niet in staat zijn om onderscheid te maken tussen inbreuk op het auteursrecht en legaal gebruik voor parodie of kritiek.
• Het zou het web veranderen van een plek waar we ons allemaal vrijelijk kunnen uitdrukken in een plek waar grote zakelijke rechtenhouders de poortwachters zijn van wat wel en niet gepubliceerd mag worden. Het zou deze rechtenhouders in staat stellen om elke website of app met een uploadfunctie met winstoogmerk te intimideren.
• Europese innovatie op het web zou worden ontmoedigd als er zulke hoge kosten en juridische risico’s voor start-ups zouden zijn — zelfs als ze alleen van toepassing zijn wanneer platforms succesvol zijn of drie jaar oud worden. Niet-Europese sites zouden worden aangemoedigd om eenvoudigweg alle gebruikers in de EU te geo-blokkeren om aan de veilige kant te blijven.

Nu hangt alles af van het Europees Parlement

Nu deze horde is genomen kunnen de triloogonderhandelingen doorgaan met het afronden van de nieuwe EU-auteursrechtwetgeving. Voor de onderhandelaars is er een enorme druk om geen tijd te verspillen aan nadenken en in plaats daarvan in de komende dagen tot een akkoord te komen, zodat de richtlijn nog in maart of april kan worden aangenomen.

Waarschijnlijk zullen de volgende stappen zijn dat op vrijdag 8 februari het standpunt van de Raad, bekokstoofd door Frankrijk en Duitsland, zal worden vastgesteld en dat op maandag 11 februari de laatste triloog zal plaatsvinden.

Jullie Europarlementariërs, van wie de meesten herkozen zouden willen worden, zullen het laatste woord hebben in een eindstemming. Afgelopen september kon een zeer krappe meerderheid voor artikel 13 alleen worden gevonden in het Europees Parlement nadat een uitzondering voor kleine bedrijven was opgenomen die veel sterker was dan de vuile deal die Frankrijk en Duitsland nu voorstellen. Of de parlementaire onderhandelaar Axel Voss maandag nog op deze vrijstelling zal aandringen is echter maar de vraag.

Of de Europarlementsleden deze schadelijke versie van artikel 13 zullen afwijzen (zoals ze in eerste instantie vorig juli deden), of dat ze zich laten verblinden door lobbyende belangen, zal afhangen van de vraag of we hun duidelijk kunnen maken:

Als u het internet stukmaakt en artikel 13 aanneemt, zullen wij u niet herkiezen. Tweet dit!

Je kunt je Europarlementsleden snel en eenvoudig e-mailen met behulp van deze tool op SaveYourInternet.eu.

Voor zover toegestaan bij wet, heeft de maker afstand gedaan van alle auteursrechten en verwante of naburige rechten op dit werk.

Blog van Europarlementariër Julia Reda: When filters fail: These cases show we can’t trust algorithms to clean up the internet, oorspronkelijk gepubliceerd op 28 september 2017. Vertaling door Henk Meijer.

Op 28 september 2017 kondigde de Europese Commissie haar wondermiddel aan tegen illegale content online: automatische uploadfilters!

De Commissie heeft al eerder op dergelijke filters aangedrongen om te proberen inbreuk op het auteursrecht te voorkomen — in haar mededeling over ‘het aanpakken van illegale content online’ gaat zij nog een stap verder.

De Europese Commissie moedigt nu officieel “onlineplatforms sterk aan om […] meer te investeren in en gebruik te maken van automatische opsporingstechnologieën”. Ze wil dat platforms beslissingen nemen over de rechtmatigheid van de content die door de gebruikers wordt geüpload, zonder dat er een gerechtelijk bevel of zelfs maar enige menselijke tussenkomst nodig is: “online platforms moeten ook snel beslissingen kunnen nemen […] zonder dat ze daartoe verplicht zijn door een gerechtelijk bevel of een administratief besluit”.

De invoering van een censuur-infrastructuur die toezicht houdt op alles wat mensen uploaden en algoritmen laten beoordelen wat we wel en niet online kunnen zeggen, is een aanval op onze fundamentele grondrechten.

Op 28 september 2017 kondigde de Europese Commissie haar wondermiddel aan tegen illegale content online: automatische uploadfilters! De invoering van een censuur-infrastructuur is een aanval op onze fundamentele grondrechten. Tweet dit!

Maar er is nog een andere belangrijke vraag: wérkt dit eigenlijk wel? De Commissie beweert dat het vrijwillig gebruik van dergelijke filters — zoals “Content ID” van YouTube — “goede resultaten heeft opgeleverd”.

Oh, echt waar? Hier zijn voorbeelden waar filters het vreselijk mis hebben, uiteenlopend van hilarisch tot zeer verontrustend:

1. De kat die een platencontract snorde

De filters van YouTube beweerden dat een opname van 12 seconden van een spinnende kat auteursrechtelijk beschermd werk van EMI Music bevatte. Wie had gedacht dat zij contracten afsloten met dat soort snorrtiesten!

Moraal: Het feit dat zo’n belachelijke fout wordt gemaakt na jaren van investeren in filtertechnologieën toont aan dat het buitengewoon moeilijk is om deze technologie goed te laten werken — voor zover het überhaupt mogelijk is.

De filters van YouTube beweerden dat een opname van 12 seconden van een spinnende kat auteursrechtelijk beschermd werk van EMI Music bevatte… De kat die een platencontract snorde. Tweet dit!

2. Copyright-lesuur valt uit

De opname van een college over het auteursrecht aan de Harvard Law School werd verwijderd door het copyrightfilter van YouTube — omdat de professor een aantal punten aanschouwelijk maakte met korte fragmenten van popliedjes. Natuurlijk was dit onderwijskundig gebruik volkomen legaal. Had het filter nu maar de video gescand op onderricht in auteursrecht, in plaats van alleen maar op geluidsgolven onder auteursrecht!

Moraal: Uitzonderingen op en beperkingen van het auteursrecht zijn essentieel voor ons om de mensenrechten op vrijheid van meningsuiting en deelname aan het culturele leven te kunnen waarborgen. Ze stellen ons in staat om uit werken te citeren, om parodieën te maken en te gebruiken in het onderwijs. Filters kunnen niet opmaken of een gebruik onder een uitzondering valt — en daarmee worden onze fundamentele grondrechten ondermijnd.

Een les over het auteursrecht aan de Harvard Law School werd verwijderd door copyrightfilters van YouTube. Filters kunnen niet opmaken of een gebruik onder een uitzondering valt — en ondermijnen daarmee onze fundamentele grondrechten. Tweet dit!

3. COPYRIGHT CLAIMS van Mars

Een opname van een marslanding van NASA werd aangemerkt als een inbreuk op het auteursrecht — ondanks het feit dat zij die zelf hebben gemaakt, en als onderdeel van de Amerikaanse overheid is alles wat zij produceren in het publieke domein.

Hadden cameraschuwe buitenaardse wezens een verwijderingsverzoek ingediend? Nee, het was de fout van een filter: NASA leverde de video aan televisiezenders. Sommige van deze tv-zenders meldden automatisch alles wat ze uitzenden aan het filtersysteem van YouTube. Dit leidde ertoe dat NASA’s eigen upload werd verdacht van inbreuk op de rechten van tv-zenders.

Moraal: Content in het publieke domein wordt bedreigd door filters die alleen zijn ontworpen met auteursrechtelijke content in gedachten en waar mensen op geen enkel moment zijn betrokken in het proces.

Een eigen opname van een marslanding van NASA werd aangemerkt als een inbreuk op het auteursrecht. Het was de fout van een filter, tv-zenders meldden automatisch alles wat ze uitzenden aan het filtersysteem van YouTube. Tweet dit!

4. Snaaien, graaien, naar de haaien

Toen de televisieserie Family Guy een clip nodig had van een oud computerspel, hebben ze dat gewoon gepakt van iemands YouTube-kanaal. Kun je al raden wat er vervolgens gebeurde? De originele YouTube-video werd verwijderd, omdat deze werd gedetecteerd als veronderstelde inbreuk op het auteursrecht van de nieuwe Family Guy aflevering.

Moraal: Automatische filters geven grote bedrijven alle macht. Individuele gebruikers worden gezien als schuldig totdat hun onschuld wordt bewezen: Terwijl een verwijdering automatisch plaatsvindt, vergt het ongedaan maken van een onrechtmatige verwijdering een moeizaam gevecht.

Televisieserie Family Guy pakte gewoon een clip van een oud computerspel van iemands YouTube-kanaal. De originele YouTube-video werd verwijderd door de copyrightfilters. Tweet dit!

5. Geheugengaten in het Syrië-archief

Een ander soort filter dat op YouTube wordt gebruikt en door de Europese Commissie wordt onderschreven, is bedoeld om “extremistisch materiaal” te verwijderen. Het probeert verdachte content zoals vlaggen van Islamitische Staat op te sporen. Echter wat het ook vond en verwijderde: tienduizenden video’s waarin wreedheden in Syrië worden gedocumenteerd — in feite heeft het de pogingen om oorlogsmisdaden aan het licht te brengen tot zwijgen gebracht.

Moraal: Filters kunnen de context van een video niet voldoende begrijpen om te bepalen of deze verwijderd zou moeten worden.

Automatische filters op YouTube verwijderden documentaires over wreedheden in Syrië — in feite zijn pogingen om oorlogsmisdaden aan het licht te brengen tot zwijgen gebracht. Tweet dit!

6. Politieke meningsuiting verwijderd

Mijn collega Marietje Schaake heeft beelden van een debat in het Europees Parlement over marteling op YouTube gezet. Haar bijdrage werd verwijderd op grond dat zij in strijd was met de communautaire richtlijnen. Zo werd de burgers in Europa de toegang tot een debat van hun gekozen volksvertegenwoordigers ontzegd. Google gaf later de schuld aan een verkeerd werkend spamfilter.

Moraal: Er zijn geen voorzorgsmaatregelen getroffen om ervoor te zorgen dat zelfs de meest overduidelijk onschuldige politieke meningsuiting niet blijft steken in automatische filters.

Politieke meningsuiting van gekozen volksvertegenwoordigers werd verwijderd. Automatische filters van YouTube verwijderden een video van een debat in het Europees Parlement. Tweet dit!

7. Gemarginaliseerde stemmen overstemd

Sommige soorten filters worden niet gebruikt om content te verwijderen, maar om te classificeren of het acceptabel is voor adverteerders en daardoor in aanmerking komt om er geld mee te verdienen, of geschikt is voor minderjarigen.

Onlangs kwamen queer YouTubers erachter dat hun video’s massaal werden uitgesloten van de mogelijkheid er geld mee te verdienen, of ze werden verstopt in een zogenaamd kindvriendelijke “beperkte modus” — dit wekt de indruk dat het filter op de een of andere manier tot het oordeel is gekomen dat LGBT-onderwerpen het niet waard zijn om een breed publiek te bereiken.

Moraal: Reeds gemarginaliseerde gemeenschappen hebben wellicht de grootste kans dat hun uitingen worden weggefilterd.

Automatische filters drukken gemarginaliseerde groepen nog verder in de marge. Tweet dit!

8. Wanneer filters zich tegen artiesten keren

De muzikant Miracle of Sound is een van de velen wiens werk door filters is verwijderd… “namens zichzelf”! Artiesten sluiten deals met platenlabels, platenlabels sluiten deals met bedrijven die filters voeden — en deze filters kunnen dan het verschil niet zien tussen het account van de originele artiest en dat van een inbreukmaker.

Moraal: Rechtmatige, volledig gelicentieerde uploads blijven ook regelmatig steken in filters.

Wanneer filters zich tegen artiesten keren. Filters verwijderen werk van artiest… “namens zichzelf”! Rechtmatige, volledig gelicentieerde uploads zijn niet veilig voor filters. Tweet dit!

9. De risico’s van de wedloop met filters

Geautomatiseerde systemen die weghaal-waarschuwingen versturen zijn in wezen prototypes van filters: ze zijn net als filters op zoek naar inbreuken, maar kunnen niet direct actie ondernemen. Echter, de letterlijk miljoenen klachten die zij veroorzaken worden op hun beurt opgevolgd door systemen die ook geautomatiseerd zijn. Daardoor gaan zij op vergelijkbare manieren in de fout.

In één bijzonder gênant geval melde Warner Bros. Pictures verschillende van zijn eigen websites aan bij Google als inbreuk makend op het auteursrecht, alsook webwinkels die rechtmatig hun films verkopen. Foutje, bedankt!

Moraal: Zelfs degenen die dergelijke filters hanteren, hebben hun algoritmen niet onder controle.

In één bijzonder gênant geval melde Warner Bros. Pictures verschillende van zijn eigen websites aan bij Google als inbreuk makend op het auteursrecht. Tweet dit!

* * *

Deze gevallen zouden moeten dienen als waarschuwing aan de Europese Commissie en andere overijverige wetgevers:

We mogen automatische filters niet scheidsrechtertje laten spelen in content-geschillen op het internet. Tweet dit!

We kunnen de rechtbanken, een eerlijke rechtsgang of zelfs menselijke tussenkomst niet helemaal uit het proces halen zonder ernstige gevolgen voor de vrijheid van meningsuiting — gevolgen die we niet kunnen accepteren.

Voor zover toegestaan bij wet, heeft de maker afstand gedaan van alle auteursrechten en verwante of naburige rechten op dit werk.

Blog van Europarlementariër Julia Reda: Article 13 is a mess: Now even big rightholders disavow it, oorspronkelijk gepubliceerd op 3 december 2018. Vertaling door Henk Meijer.

De voorlaatste ronde van de trialoog-onderhandelingen om de laatste hand te leggen aan de formulering van de EU-Auteursrechtenrichtlijn, vond op 3 december plaats. Opnieuw op de agenda: Het omstreden artikel 13, dat onlineplatforms aansprakelijk stelt voor inbreuken op het auteursrecht door hun gebruikers en hen dwingt om uploadfilters te installeren. Hier zijn de bijgewerkte documenten met vier kolommen: artikelen, overwegingen.

Het front voor artikel 13 brokkelt af

In de aanloop naar de onderhandelingen zorgde een lobbybrief aan Europarlementariërs van grote filmindustrie verenigingen en sportbonden voor opschudding. Hun boodschap: zij zijn van mening dat zowel de versies van artikel 13 van het Parlement als die van de Raad ten goede zouden komen aan de grote onlineplatforms — en willen daarom liever niets meer met het hele project te maken hebben. Ze dringen erop aan dat hun sectoren uitdrukkelijk worden uitgesloten van het toepassingsgebied van artikel 13. Behalve in het hoogst onwaarschijnlijke geval dat beide instellingen al hun werk laten vallen en terugkeren naar het oorspronkelijke voorstel van de Commissie uit 2016.

Daarmee verloochenen zij de media-lobby’s die in september veel leden van het Europees Parlement hebben overtuigd van artikel 13 door te beweren — onder het voorwendsel namens “Europese creatieve werkers” te spreken — dat de wet noodzakelijk zou zijn om “cultuur te redden” (vooral in de Parlementaire versie). Deze brief laat de aanhangers van artikel 13 nu eenzaam achter: waarom willen degenen die wij met de wet dachten te redden er plotseling niets meer mee te maken hebben?

Dit is waar we na twee jaar debatteren en onderhandelingen zijn aanbeland:

• Kiezers zien artikel 13 niet zitten — de petitie ertegen breekt alle records en nadert snel de 4 miljoen handtekeningen
• Jonge creatieve werkers zien hun broodwinning bedreigd — bekijk bijvoorbeeld deze informatieve rap door een van Duitslands meest populaire YouTubers
• Kleinere internetplatforms waarschuwen dat dit het internet zou ruïneren
• En nu nemen zelfs enkele van de beoogde begunstigden er afstand van
• Onafhankelijke wetenschappers en deskundigen hebben al jarenlang felle kritiek geuit

Het kan redelijkerwijs niet langer worden ontkend: artikel 13 was van meet af aan een misvatting. In plaats van de probleemstelling helder te formuleren en toe te werken naar een evenwichtige oplossing, probeerden wetgevers het auteursrecht te gebruiken om de macht te herschikken tussen de verschillende grote industrieën, zonder rekening te houden met de nevenschade die zij veroorzaken. In plaats van deze zorgen op te lossen en op een redelijke middenweg uit te komen hebben deze onderhandelingen het water nog meer vertroebeld.

Hoe nu verder?

Als het probleem dat we willen oplossen is dat YouTube te weinig betaalt aan de muziekindustrie, dan is er een oplossing: laten we platforms, waar veel inbreuk op het auteursrecht plaatsvindt, verplichten om licenties van auteursrechtenorganisaties te nemen — en in ruil daarvoor de moderne remix- en fancultuur legaliseren. Dit is mogelijk zonder vast te lopen in de misvatting dat uploadfilters meer problemen oplossen dan zij veroorzaken — en zonder innovatieve start-ups en platforms te belasten die niet eens te maken hebben met inbreuken op het auteursrecht.

Maar als we het er niet eens over eens kunnen worden dat dit het is dat we willen bereiken — dan is er maar één redelijke uitweg: laat artikel 13 geheel vallen en de richtlijn terugsturen naar de tekentafel.

Voor zover toegestaan bij wet, heeft de maker afstand gedaan van alle auteursrechten en verwante of naburige rechten op dit werk.