Piratenpartij

voor een vrije informatiesamenleving

censuur

Censuurmachines komen eraan: het is tijd voor de vrije softwaregemeenschap om zijn politieke invloed te ontdekken

door 

Vertaling door Henk Heslinga van blog van Europarlementariër Julia Reda: "Censorship machines are coming: It’s time for the free software community to discover its political clout", oorspronkelijk gepubliceerd op 6 april 2018.

De EU-plannen voor hervorming van het auteursrecht bedreigen de ontwikkeling van vrije en open source software.

De strijd om de Europese auteursrechtrichtlijn gaat door, waarbij de nadruk ligt op het plan om upload filters te introduceren. Kortom, online platforms zouden worden verplicht om de uploads van hun gebruikers te controleren door middel van geautomatiseerde filtering om te proberen om inbreuk op auteursrechten te voorkomen. Aangezien de meeste online communicatie bestaat uit uploads naar verschillende platforms, hebben dergelijke ‘censuurmachines’ grote consequenties, met inbegrip van vrije en open source software (FOSS) repositories.

Op deze platforms werken ontwikkelaars van over de hele wereld samen aan softwareprojecten die iedereen vrijelijk kan gebruiken en aanpassen. Geautomatiseerde filters zouden gegarandeerd veel onterechte afkeuringen opleveren, omdat filters geen begrip hebben van de vrije licenties die worden gebruikt in de FOSS-wereld. Automatische verwijdering betekent dat uploaders schuldig worden verondersteld totdat ze onschuldig zijn verklaard: legitieme bijdragen zouden in deze situatie worden geblokkeerd.

De recente verontwaardiging hierover in de FOSS-gemeenschap laat enkele resultaten zien: onze zorgen trekken de aandacht van de wetgever. Jammer genoeg begrijpen de meeste wetgevers het probleem niet en trekken ze de verkeerde conclusies. Nu we weten hoe krachtig de stem van de gemeenschap is, is het des te belangrijker om door te gaan met ons te laten horen!

EU Copyright Directive Article 13 Censorship Machine

Hoe heeft het zover kunnen komen?

De aanleiding voor dit wetsvoorstel was een strijd tussen grote bedrijven, de muziekindustrie, aan de ene kant, en YouTube, aan de andere kant, over geld. De muziekindustrie klaagde dat ze minder vergoeding krijgen voor iedere keer dat een van hun muziekvideo’s wordt afgespeeld op een videoplatform zoals YouTube, dan wanneer hun tracks worden beluisterd op abonnementsdiensten zoals Spotify. Het verschil hebben ze als zogenaamde “value gap” (‘waardeverschil’) bestempeld. Hun lobbyisten vonden bij de Europese Commissie een gewillig oor: de wet voor uploadfilters is hoofdzakelijk bedoeld om de muziekindustrie een onderhandelingstroef te geven om in de onderhandelingen meer geld van Google te kunnen eisen. Ondertussen zijn alle andere platforms mee het strijdperk ingetrokken – met inbegrip van ontwikkelplatforms en hun gebruikers.

Het lobbywerk heeft bij veel wetgevers het verkeerde idee ingebakken, dat platforms die uploads voor winst hosten noodzakelijkerwijs makers uitbuiten.

Code sharing

Er zijn echter veel voorbeelden waarbij er een symbiotische relatie is tussen platform en makers. Ontwikkelaars gebruiken en uploaden vrijwillig naar softwarerepository’s, omdat de platforms waarde toevoegen. Hoewel GitHub een bedrijf met winstoogmerk is, ondersteunt het non-profitprojecten, door gratis hosting van open source-projecten te bekostigen met de inkomsten van commercieel gebruik van de services van de site. Open source-activiteiten worden zo geraakt door een wet die is ontworpen om een strijd tussen gigantische bedrijven te reguleren.

In een recente blogpost luidde GitHub de noodklok, onder vermelding van drie redenen waarom uploadfilters een verschrikking zijn voor softwareprojecten:

  1. Programmacode moet volgens deze wet worden gefilterd omdat deze in de regel auteursrechtelijk beschermd kan zijn. Dit terwijl veel ontwikkelaars hun code juist willen delen met een open-sourcelicentie.
  2. Het risico op onterechte afkeuringen is erg groot omdat verschillende delen van een softwareproject onder verschillende licentievoorwaarden kunnen vallen, wat erg moeilijk is voor geautomatiseerde technologie om adequaat te verwerken.
  3. Het automatisch verwijderen van code die wordt verdacht van inbreuk op het auteursrecht kan desastreuze gevolgen hebben voor softwareontwikkelaars die hebben voortgebouwd op gemeenschappelijke bronnen die mogelijk plotseling verdwijnen.

De zorgen worden gehoord

In haar meest recente ontwerp wil de Raad van de Europese Unie “non-profit open-source softwareontwikkelingsplatforms” uitsluiten van de verplichting om uploads te filteren. Dit amendement is een rechtstreeks gevolg van protesten van de FOSS-gemeenschap. Echter, een dergelijke uitzondering zou geen betrekking hebben op commerciële platforms zoals GitHub en vele anderen, als zelfs maar één tak van hun activiteiten een winstoogmerk heeft.

In plaats van het basisprincipe uitgangspunt van de wet in twijfel te trekken, proberen politici kritiek te onderdrukken door steeds meer specifieke uitzonderingen voor te stellen voor diegenen die op geloofwaardige wijze kunnen aantonen dat de wet hen nadelig zou beïnvloeden. Het maken van zo’n lijst met uitzonderingen is een sisyphus-arbeid het zal zeker niet slagen om alle bijwerkingen te voorspellen en uit te sluiten. In plaats daarvan moeten uploadfilters in hun geheel worden verworpen als disproportionele maatregel die het fundamentele recht op vrijheid van meningsuiting online in gevaar brengt.

We kunnen het!

Om dit te bereiken, hebben we uw hulp nodig. De FOSS-gemeenschap kan niet alleen problemen met code oplossen: het heeft meer politieke macht en bondgenoten in het Parlement dan ze zelf weet. We hebben al laten zien dat we verandering teweeg kunnen brengen. U kunt nu als volgt actie ondernemen:

  1. Onderteken de open brief bij SaveCodeshare.
  2. Gebruik de gratis tool van Mozilla om Europarlementariërs te bellen.
  3. Stuur de belangrijkste spelers in de juridische commissie van het Parlement een Tweet met FixCopyright.

Technische aanvulling:

  • Er zijn in hoofdzaak drie spelers bij het wetgevingsproces betrokken. De Commissie heeft een eerste wetsvoorstel opgesteld, waarop het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie voorstellen om wijzigingen aan te brengen kunnen indienen. Binnen het Parlement wordt deze wetgeving eerst besproken in de Juridische Commissie, waarbij elke fractie een onderhandelaar benoemt. Zodra het Comité heeft ingestemd met het compromis dat door de onderhandelaars is vastgesteld, wordt het in de plenaire vergadering van het Parlement in stemming gebracht, voordat de onderhandelingen met de andere instellingen beginnen. Het exacte wetgevende pad tot nu toe vindt u hier.
  • Voor zover mogelijk bij wet, heeft de maker afstand gedaan van alle auteursrechten en verwante of naburige rechten op dit werk.

Piratenpartijen wereldwijd steunen Catalaanse Piraten tegen censuur

door

Wij, de Piratenpartijen en NGO’s van de wereldwijde Piratenbeweging, drukken onze solidariteit uit voor de Catalaanse Piraten wiens websites over de zelfbeschikkingsreferendumcampagne en het gebruik van Tor-netwerken op dit moment gecensureerd worden door de Spaanse autoriteiten. Bovendien willen we onze solidariteit betuigen met alle Catalaanse burgers die geconfronteerd werden met gewelddadige repressie vanuit de staat enkel om hun democratisch stemrecht uit te oefenen in dit onafhankelijk referendum. 

Wij keuren elke politieke censuur af. De internetcensuur door de Spaanse autoriteiten is een onaanvaardbare schending van mensenrechten en politieke vrijheden, zonder het te hebben over het al dan niet wettelijk zijn van het Catalaanse referendum of het al dan niet verdienstelijk zijn van de wil tot afscheiden. 

We doen een oproep aan het Europees parlement, de Europese Raad en alle democratische regeringsinstanties wereldwijd om in te grijpen ter ondersteuning van de democratie en de vrijheid van meningsuiting in Catalonië. Mensenrechtenschendingen, zoals deze duidelijke minachting voor vrije meningsuiting, zijn nooit louter een interne zaak van een bepaald land, maar zijn belangrijk voor de hele mensheid. 

Ondertekenaars:

De Wall Street stier en het kleine meisje

door

In de Wall Street in de Amerikaanse stad New York staat al jaren een beeld van een stier. Daar is nu een beeld van een klein meisje tegenover gezet. Mag dat?

"The Bull" en "The Defiant Girl"

In de Verenigde Staten zijn de meeste mensen het er over eens, dat het mag. Dat beeld is van de gemeente New York, en die bepaalt of dat beeld tegenover een ander beeld staat. De Italiaanse maker van het stierenbeeld claimt alleen nog rechten over dat beeld, het is ‘zijn unieke creatie’.

In de meeste Europese landen zou de kunstenaar waarschijnlijk gelijk krijgen. Als je in Nederland een kunstwerk koopt, dan kan de kunstenaar daar nog rechten op doen gelden. Zo heeft museum Naturalis pas nog grote problemen met de architect gehad. En eerder heeft bekende Fries, Ids Willemsma zelfs geprocedeerd tegen bouwplannen in de buurt van ‘zijn’ kunstwerk.

Dit soort ‘morele rechten’ van de kunstenaar zijn rechten waar helemaal geen plichten tegenover staan. De eigenaar mag door ‘misbruik’ van het kunstwerk het imago van de kunstenaar niet aantasten, maar krijgt geen geld terug als de kunstenaar iets doet wat de eigenaar niet zint.

Dat is jammer, omdat de kunst pas betekenis krijgt binnen de context van een cultuur. De Wall Street stier ontleent zijn betekenis grotendeels aan de term bull market. Maar een ander ziet in een stier een groot erg mannelijk en erg gevaarlijk beest, en heeft de kunst geremixt door er een klein meisje voor te zetten dat hier weerstand aan biedt. Een prachtige manier om de kunst tot cultuur te verheffen.

En dan is dit meisje nog niet eens een wijziging aan het kunstwerk zelf: ze staat er immers vóór. Wat doet de maker als het kunstwerk per ongeluk stuk gaat? Of als de hoorns bijgeslepen moeten worden omdat mensen zich er zeer aan doen? Deze kunstenaar breekt behoorlijk in op de freedom to tinker: het recht om aan je eigen spullen te sleutelen. Het beeld is van de gemeente omdat de kunstenaar er zelf niet op wilde passen – hij heeft het gewoon illegaal neergezet.

Voor mij als Piraat is het simpel: als je iets koopt, moet je er alle rechten over krijgen. Dat is redelijk, omdat je ook alle plichten hebt om er goed voor te zorgen, tot aan het netjes weggooien toe. Heb je een product verkocht, dan ben je je rechten er over kwijt.

Niet iedereen met prepaid is crimineel

door

batmans echelonOnze huidige regering bij monde van minister van Veiligheid en Justitie Ard van der Steur heeft een proefballonnetje opgelaten. Dat kon je al van mijlenver zien aankomen toen België en Duitsland hiermee begonnen. Anonieme simkaarten zijn immers maar lastig, en om er extra kracht bij te zetten, fietst hij de terrorisme-smoes er ook nog even in. Opnieuw is verbieden het devies. Dat iedere beweging die een (prepaid) simkaart maakt, al geregistreerd wordt en opvraagbaar is, is kennelijk niet voldoende. Zoals Van der Steur zelf al zei: ‘Wij willen weten wat dit soort mensen zeggen’.

Dat anonieme simkaarten ook wel eens uitkomst bieden – denk aan een tijdelijk nummer als je eenmalig iets organiseert, een anonieme melding op Meld Misdaad Anoniem, of een klokkenluider die contact zoekt met de pers – mag niet baten. Integendeel, eigenlijk zegt de minister dat hij vooral de burger wil controleren. Ook zegt hij, dat de groep mensen die legitiem gebruik wil maken van een anonieme simkaart zeer klein is. Hoe klein geeft hij niet aan, maar waarschijnlijk groter dan het groepje criminelen dat er gebruik van maakt. Het nut van een potentieel verbod is in ieder geval niet bewezen. Toch wordt er voor gekozen om de privacy van alle gebruikers ondergeschikt te maken aan een nieuw stukje schijnveiligheid.

Sterker nog, misdrijven zoals identiteitsfraude, telefoondiefstal en de zwarte markt worden door dit verbod gestimuleerd. Want laten we eerlijk zijn: de crimineel of terrorist houdt zich sowieso niet aan de wet, en vindt wel een manier om deze wet te omzeilen. Een katvanger is zo gevonden, en als je telefoon strak aan je identiteit wordt gekoppeld, geeft dat hele nieuwe mogelijkheden voor identiteitsfraude. Daarnaast is een buitenlandse simkaart ook niet heel moeilijk te vinden voor internationaal werkende terroristen of smokkelaars. Het zal nog lastiger worden voor opsporingsinstanties om de communicatie van deze mensen in kaart te brengen.

Het recht op privacy en daarmee vrijheid is een zeer belangrijk recht. Als je hieraan wilt tornen, moet je kunnen onderbouwen waarom dit niet alleen belangrijk, maar zelfs noodzakelijk is. Minister Van der Steur heeft in ieder geval niet bewezen, dat deze maatregelen daadwerkelijk nuttig zijn. In plaats daarvan speelt hij in op onderbuikgevoelens, en zinspeelt hij op schijnveiligheid. Door het verbieden van ongeregistreerde prepaid simkaarten zal er in ieder geval geen terrorist minder radicaliseren; geen crimineel zal hierdoor stoppen. Het wordt juist wel moeilijker om anoniem misdaad te melden, om klokkenluider te zijn, of om zelfs je beroep als journalist of advocaat goed te kunnen doen, en dat zijn maar een paar voorbeelden.

De Piratenpartij wil, dat de overheid stopt met het automatisch en systematisch opslaan van iedere beweging van de gewone burger (jij en ik) in grote databases. De overheid moet weten dat het gros van de burgers welwillend is. Opsporingsdiensten moeten gebruik maken van gericht onderzoek, in plaats van sleepnetten en allesomvattende spionage. Want iedereen heeft het recht op een privéleven, zonder dat de overheid steeds over je schouder meekijkt en iedere letter meeleest die je op je telefoon of computer intikt. Dat dit nodig zou zijn om onze veiligheid te garanderen wordt steeds ongeloofwaardiger, nu steeds opnieuw blijkt dat aanslagplegers achteraf al lang “bekenden van de politie” waren. De overvloed aan informatie die over de gewone burger wordt verzameld, lijkt de effectiviteit van de opsporingsdiensten eerder te beperken dan te versterken.

De toekomst is nu

door

Mijn vader was een groot fan van science fiction, vooral de jaren zestig, zeventig science fiction. Mijn jeugd kent grote boekenkasten gevuld met Isaac Asimov, Robert Heinlein, Ursula le Guin, Arthur C. Clarke, Philip K. Dick en ga zo maar verder. Vaak geven deze verhalen een blik op de toekomst, een voorspelling en een waarschuwing. Amazon wil onafhankelijk opererenende robots, ‘drones’, gebruiken om pakketjes te sturen, pedofielen worden opgespoord met een virtuele creatie van een kind, we hebben smartphones en tablets, een aanraakgevoelig beeldscherm waarop alles te zien en te lezen valt. Ja, we beginnen toch rustigjes aan de toekomst in te geraken.
Een uitspraak van Arthur C. Clarke is, dat voldoende geavanceerde technologie niet te onderscheiden valt van magie. Toen Cortez de Azteken tegenkwam, werd hij als god onthaald. Ze kenden geen paarden, vuurwapens, stalen pantsers, oceaanwaardige schepen, enzovoorts. Als we ze vandaag de dag zouden ontdekken, wat zouden ze dan maken van onze vliegmachines, auto’s, electrische apparatuur, enzovoorts? Zouden ze ooit achter hun vergissing komen dat we geen goden zijn? Of is het misschien omgekeerd: op welk punt raken we zo geavanceerd dat we niet langer kunnen ontkennen nabij goddelijke mogelijkheden, en daarmee verantwoordelijkheid te hebben? Misschien is het speelkwartiertje van onze soort voorbij.
Het is een welbekend gegeven dat technologie zowel voor goed als voor kwaad gebruikt kan worden. En naarmate de tijd voortschrijdt hebben we daar steeds meer keuze in. Wie maken deze keuzes? Met welk doel?
Orwell
‘Nineteen eighty-four is not an instruction manual!’ is een slogan van gisteren, ‘Orwell was an optimist!’ is de repliek van vandaag. Een hoop concepten van George Orwell zijn direct toepasbaar geworden. Een ongrijpbare vijand waar we oorlog tegen voeren in een ver weg land, waar niemand in het dagelijks leven veel last van heeft: ‘terroristen’. We hebben altijd oorlog gehad met terroristen. Niettemin wordt dit vijandbeeld gebruikt om een steeds strengere surveillance op de eigen burgers uit te voeren. Een camera op elke straathoek, een aftapbare microfoon in elke broekzak in de vorm van een telefoon.
Een ander concept, Newspeak, die iedere discussie onmogelijk maakt. Je gebruikt een woord als tegenovergestelde van de eigenlijke betekenis. Het ministerie van defensie dat in feite alleen maar offensieve operaties in verre landen uitvoert. ‘Uit de crisis komen’ door degenen die ervan profiteren nog eens een fikse duit toe te stoppen. Het ‘anti-Europa-geluid‘ van de gevestigde partijen die over pietluttige details gaat, terwijl de soevereiniteit wel gestaag overgedragen wordt. De ‘netneutraliteit’ van Neelie Kroes. De ‘diefstal’ van het bestanden–uitwisselen.
Huxley
Maar we voelen ons niet onderdrukt, zoals Orwell gedacht had. Daarvoor moeten we bij Aldous Huxley zijn. Huxley voorspelde een wereld waarin ieder mens voor een bepaald nut geperfectioneerd was door conditionering en selectie van embryo’s, om zo in een ‘perfect’ draaiende maatschappij te dienen, waar niets aan veranderd hoeft te worden. En iedereen is geheel gelukkig in zijn comfortabele rol. Ook hier zien we een hoop accuratesse:
‘Ending is better than mending.’ Om dit systeem draaiende te houden, moeten dingen weggegooid worden in plaats van gerepareerd, anders raakt de arbeid op, zijn de rollen onnodig, en zou de perfecte wereld instorten. Dit wordt versterkt met boodschappen in het onderbewuste, vanaf de jongste levensjaren.
Privacy is dood, individuele ontwikkeling, zelf-expressie, allemaal taboe. Hoewel we daar nog niet zijn, gaat de privacy hard ter ziele en het dingen doen zonder de wens bekeken te worden loopt al snel tegen het sentiment aan dat je dan wel crimineel moet zijn. De sociale pressie en de nieuwe communicatietechnologieën combineren in rap tempo tot een huxleyaanse conformiteitsdruk. Waar er ooit een jeugdcultuur was met tal van afscheidingen en rare, geweldige uitspattingen hebben we vandaag de dag alleen nog hipsters. Jezelf zijn doe je zo.
En mocht dit alles je niet bevallen, dan staat er een leger aan psychologen klaar om je te repareren en je te helpen weer een blij tandwieltje te worden in de maatschappij. En als je daar wat soma voor nodig hebt, staan de equivalenten klaar op rij.
Kafka
Als we het over dystopiën hebben, wordt het Proces van Franz Kafka altijd vergeten. Maar wie kan ontkennen dat de stapeling van bureaucratie, obscure regeltjes en ontraceerbare comités achter intransparante comités niet het functioneren van de overheid en dienstverlening tekent? Onschuldig tot het tegendeel bewezen is, is nou eenmaal ook niet praktisch voor de overheid en daar stapt men ook met hetzelfde gemak overheen. Ontvang je een uitkering? Dan komt de inspecteur even huisvredebreuk plegen om te controleren of je niet fraudeert. Om nog maar niet te spreken van de miskleunen van de jeugdzorg. Veel succes met daar achteraan te gaan of je recht te halen.
Waar gaat de menselijke energie in zitten als de economie niet meer over materiële producten gaat? Dan gaat het over diensten, en met vreemden die een dienst aanbieden worden afspraken gemaakt. Deze afspraken lopen mis, en worden nog preciezer uitgedrukt, een proces dat herhaald wordt totdat er meer tijd en energie gestoken wordt in de afspraken dan in de diensten. Een proces dat resulteert in exacte procedures en precies uitdrukt wat iemands plek is, en wat hij kan en mag doen, wie wat controleert, enzovoorts. En niemand weet meer, waarom hij eigenlijk doet wat hij doet. Maar wat hij doet, doet hij omdat het nou eenmaal zo geschreven is.
Op geen plek komt dit beter tot uiting dan in ons financiële bestel. Omdat een paar getallen ergens op een computer in Wall Street het zo aangeven is er geen geld. Dit geld was nooit meer dan een getal op een computer. Maar als er geen geld is, kunnen doktoren geen mensen meer genezen en boeren geen graan meer van het veld halen. Want zo is het afgesproken, door andere mensen dan jij of ik.
Dystopie
Onze politiek-economische elite is dat niet geworden door op één paard te wedden. Ze bouwen dan ook gestaag aan alle drie de dystopieën, want wat ze allen gemeen hebben is een schimmige centrale overheid die nergens voor verantwoordelijk kan worden gehouden. Hopelijk is dit een onbewuste keuze die als natuurlijk volgt uit hun centrale positie. Maar dat is geen gok die we kunnen nemen. Macht corrumpeert en we kunnen niet langer aan de kant blijven zitten terwijl onze elite bepaalt hoe technologie aangewend gaat worden.
Wat kan er tekenender zijn voor de maatschappij, dat nu we de technologie ontwikkeld hebben om alle schaarste op te heffen voor al wat gedigitaliseerd kan worden, dit niet als een zegen, maar als een probleem te zien en aan te pakken met downloadverboden, enzovoorts? Overvloed en de daarop volgende vrijheid is te riskant voor deze elite. De keuzes die we maken over hoe we deze technologie aanwenden zullen eeuwen, zo niet millennia invloed hebben op het menselijk ras. Wij moeten die keuzes maken, want onze elite heeft simpelweg andere belangen dan ons. En wij kunnen iets anders dan een dystopie kiezen.
Utopie
Daartegenover staat wat de technologie mogelijk maakt. We hebben ruimschoots de technologie om met een dag werk per week in alle materiële productie te voorzien. Drinkwater, voedselvoorziening en onderdak zouden ook geen probleem meer mogen zijn. Dat een samenleving met ons niveau van technologie een probleem heeft met economie en een probleem heeft mensen in hun basisbehoeften te voorzien, is geheel aan een gebrek van de beschaving te wijten. Grosso modo is de strijd tussen de mensheid en saaie arbeid wel gewonnen, behalve dan dat we in dat proces arbeid zijn gaan verheerlijken, je wordt wat je bevecht.
De vraag is hoe wij onze tijd op deze planeet willen spenderen. We moeten nog bijzonder weinig. We kunnen bijzonder veel. En in de toekomst, als er 3d printers komen, en wie weet nano-fabrieken, moeten we dan weer de overvloed afwijzen, om de op schaarste gebaseerde economische machtsbasis van onze elite in stand te houden? Hoe lang laten we nog de lijntjes uitstippelen door deze elite die de onnodige schaarste controleert en daarom in stand houdt? We hebben niet veel tijd meer om hier een andere keuze te maken met het tempo waarmee deze dystopische samenlevingen opgetrokken worden.
Maar we hebben wel keuze. Gebruiken we de technologie om dichter bij Utopia te komen of laten we ons er juist verder door beperken? En als je die keuze maakt, moet je er ook achteraan gaan, en de wereld veranderen, anders zal je erbij staan en ernaar kijken, hoe dystopia gevormd wordt.

Downloadverboddebat van 30 November 2011

door

Opinie Artikel over Downloadverbod, geschreven door David van Deijk, bestuurslid van de Piratenpartij Nederland.

Dodd (MPAA) op bezoek bij Teeven

Staatssecretaris Teeven liet vandaag geen steen onomgedraaid in zijn poging om de muziek en filmindustrie meer macht te geven zodat ze hun greep op de consument behouden.

Classificering

De staatssecretaris had een mooie classificering bedacht, “af-en-toe-downloaders” “zeven-dagen-in-de-week-internetters” en “fanatici”. Tijdens de zitting zei hij dat het hem alleen om de fanatici ging. Maar hij moest toegeven dat volgens het Nederlands recht een-beetje-aansprakelijk niet bestaat. Volgens de wet maakt het niet uit of iemand 1 euro schadevergoeding eist of 500 miljard. Aansprakelijk stellen van downloaders is het aansprakelijk stellen van alle downloaders.

Carnavalsverenigingen en bejaardentehuizen

De Kamer kwam met een aantal voorbeelden: Madeleine van Toorenburg (CDA) kwam met de student die een mp3tje download. Dit voorbeeld werd door de staatssecretaris gretig gebruikt. Ook het aloude voorbeeld van de gestolen fiets die iemand dan op het station koopt (150 euro dacht Fred dat de junks zouden vragen) werd graag door de secretaris gebruikt, ook al is het al volledig ontkracht. [1] Als we de door Teeven geliefde “gestolen fiets” analogie verder toepassen, is het alsof de fietsenmaker de nieuwprijs op komt eisen als je een aftandse fiets van een junk koopt. Twee andere voorbeelden uit de Kamer werden eigenlijk volledig genegeerd: Een carnavals vereniging die nu 1/3e van haar contributie kwijt is aan de rekening van Buma/Stemra, en een bejaardentehuis waar af en toe muziek werd geluisterd, die daarvoor ook een belachelijk hoge rekening moesten betalen.

Ipod

En met het voorstel van Teeven om dit volledig via het privaatrecht te laten lopen suggereert in het beste geval een na?ef vertrouwen dat de copyrightindustrie niet afpersbrieven naar iedereen met een internetaansluiting gaat sturen. Dat de copyrightindustrie dat wel degelijk zal gaan doen laat zich raden: Bijna iedereen met een KVK inschrijving heeft wel eens zo’n rekening gehad. Zelfs bedrijven van wie de werknemers naar hun eigen ipod luisteren onder werktijd [2] behoren volgens Buma rechten af te dragen. Ook als de radio aanstaat, waar iedereen al voor betaald heeft via zijn eigen kijk en luistergeld.

Strafrecht of Privaatrecht

Het blokkeren van websites moest en zou voor de staatssecretaris via een privaatrechter gedaan moeten kunnen worden. Het CDA kon nog wel met de plannen leven als het via een strafrechter zou gaan. Dan zou dus een Officier van Justitie nog het maatschappelijk belang van het houden van een zitting kunnen beoordelen, en zouden we niet volledig overgeleverd zijn aan de willekeur van de copyrightindustrie [3] om aan te klagen wie ze maar believen. Het gaat hier dan dus duidelijk niet om het afschrikeffect, maar om een extra inkomstenbron voor een klein groepje. andere[4] voorbeelden[5]

Monopolie van de heffingsinstantie

Ook al spreekt Teeven bij de verdediging van de keus voor privaat recht van “overlaten aan de markt” toch heeft de copyrightindustrie momenteel een monopolie op heffen. Voor veel van de kleine artiesten is het niet rendabel om lid te worden van Buma. Veel kleine artiesten delen dus niet mee in de afgedragen licentiegelden, terwijl op cultureel gebied we daar de meeste vernieuwing kunnen verwachten.

PVV en CDA

Op dit moment lijkt alleen Teevens eigen partij de VVD zich achter de plannen te scharen. Er komt nog een tweede termijn van dit debat dus er is nog van alles mogelijk, maar de ervaring bij het huidige kabinet leert dat tijdens het debat het vaak nog lijkt alsof de PVV of een van de coalitiepartijen tegen is, tegen de tijd dat er gestemd moet worden de gedoogcoalitie weer een blok. Fred Teeven heeft aangekondigd dat hij ondanks de bezwaren toch een wetsvoorstel naar de Kamer zal gaan sturen. [6] [7] [8] , maar het zou kunnen dat hij daar in de tweede termijn op terugkomt. We blijven hopen.

Positieve afsluiting

Waar de Piratenpartij wel heel blij mee is is het standpunt dat de thuiskopieheffing niet de juiste weg is. Als de thuiskopieheffing op hardeschijven of ipods wordt ingevoerd tegen het nu geldende tarief zal de kostprijs voor de gewone consument meer dan verdubbelen, in sommige gevallen zelfs vertienvoudigen. Omdat de opslag capaciteit in de toekomst alleen maar groter zal worden, wordt het dan wel pijnlijk duidelijk hoe onhoudbaar de thuiskopieheffing is.

Ooit werd de prijs van creatieve werken naar beneden toe begrensd door de prijs van het maken van een kopie. Het grootste deel van de omzet ging destijds naar uitgeverijen. Nu zijn we in een situatie beland waar het maken van een kopie geen meerprijs heeft. De infrastructuur ligt er al. Uitgeverijen zijn pure marketing bureaus geworden. Ze proberen angstvallig hun oligopolie op de markt vast te houden. Omdat cultuur altijd voortbouwt op bestaande cultuur, proberen zij via de auteurswet met de rechten die ze over de bestaande cultuur hebben, de nieuwe cultuur op te eisen als ook van hen. Als het gaat om vernieuwing dan is de copyrightindustrie eerder een rem dan een stimulans. Wat de copyrightindustrie zelf aan “vernieuwing” levert loopt zowat een decennium achter.

Eerder verscheen op deze blog “Teeven gaat voor volledige controle internetverkeer [10]”

youtube: Falkvinge – Copyright Industries vs. Civil Liberties

Niet gelinkte bronnen:
De speerpuntenbrief-auteursrecht-20-20 die door de staatsecretaris aan de Kamer gestuurd is en als werkdocument voor dit wetsvoorstel geldt.

[1] http://www.flickr.com/photos/32895514@N02/3108801899/
[2] http://www.boekx.com/uploads/publicaties/OfficeRendement.pdf
[3] http://torrentfreak.com/the-copyright-industry-a-century-of-deceit-111127/
[4] http://blog.iusmentis.com/2008/07/25/het-boetebeding-bij-auteursrecht-claims/
[5] http://blog.iusmentis.com/2011/09/21/al-te-hard-auteursrechtelijk-blaffen-eindelijk-eens-aangepakt/
[6] http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2694/internet-amp-media/article/detail/3057332/2011/11/30/De-Kamer-is-tegen-maar-Teeven-wil-toch-een-downloadverbod.dhtml
[7] http://www.nu.nl/internet/2680976/downloadverbod-nog-ver-weg.html
[8] http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2011/11/zeg_uw_vvdlidmaatschap_op.html
[9] http://www.hypebot.com/hypebot/2009/11/as-music-industry-struggles-artist-income-grows.html
[10] /blog/dirk-poot/teeven-gaat-voor-volledige-controle-internetverkeer