Het is een door en door pervers idee dat ‘compensatie‘ nodig is van gebruikers die hun rechten uitoefenen die de Auteurswet biedt. Europese consumenten worden benadeeld — vaak weten ze niet eens dat ze een heffing betalen, zeker niet hoeveel ze betalen of waarvoor ze betalen, en in veel gevallen betalen ze dubbel of zelfs driedubbel voor het maken van een zelfde privé-kopie. De thuiskopieheffing — in feite een belasting op blanco opslagmedia — is niet meer van deze tijd.
Op 24 oktober 2017 is het besluit tarieven voor thuiskopieheffing 2018 gepubliceerd in de Staatscourant.
Zo worden smartphones volgend jaar duurder door een hogere heffing van 5,69 euro, dit is nu 4,24 euro. Nieuw is een thuiskopieheffing op USB-sticks van 73 cent. Voorts gaan ook ‘wearables‘ met opslagmogelijkheid (zoals smartwatches en fitness trackers) worden belast met 1,45 euro (bedragen incl. 21% BTW).
Wonderlijk is dat nu ook zogenaamde ‘refurbished‘ apparaten voor de in aanmerking komen. Het gaat hierbij onder andere om gebruikte telefoons, tablets of settopboxen.
Bizar: belangengroepering mag private belasting heffen en kosten afwentelen op de samenleving
Branchevereniging Digital Europe heeft berekend dat de oprichting en uitvoering van het Nederlandse systeem 50 miljoen euro kost, om 40 miljoen euro in te zamelen.
In een brief van 14 juni aan de Tweede Kamer over het Auteursrechtenbeleid, stelt demissionair Minister Stef Blok vast dat op 31 december 2017 de geldende algemene maatregel van bestuur verstrijkt. En dat vanaf dat moment de thuiskopie-onderhandelingsstichting (SONT) zelf de vergoedingsplichtige voorwerpen en de bijbehorende vergoeding mag bepalen.
Het is alsof je de restaurant-sector toestaat om winkeliers een private belasting op kookgerei te laten innen, omdat thuis koken hen zogenaamd van inkomsten berooft.
Dit is volgens de Piratenpartij een absurde situatie die natuurlijk aanmoedigt om de vergoeding op een onrechtvaardig hoog niveau vast te stellen.
Herhaalde uitspraken hoogste EU-rechter worden massaal genegeerd
Burgerrechten-organisatie European Digital Rights (EDRi) doet verslag van het feit dat zij, net als andere Europese bedrijven en verenigingen, in de praktijk nog steeds gedwongen zijn om ‘compensatie‘ te betalen aan thuiskopieheffings-organisaties — dit ondanks herhaalde uitspraken van het Hof van Justitie van de Europese Unie (CJEU) dat hen juist vrijstelling verleent van de verplichting om dat te doen.
De uitspraken in 2011 en 2015 van het CJEU hebben uitdrukkelijk de gevallen verduidelijkt dat de heffing voor privékopieën niet van toepassing is:
- Op media verkocht aan rechtspersonen.
- Voor andere doeleinden dan privé kopiëren.
In 2016 heeft de hoogste EU-rechter opnieuw herhaald dat de thuiskopieheffing uitsluitend bestemd is voor particulieren, en dat juridische entiteiten daarvan zijn uitgesloten.
Digital Europe stelt vast dat de huidige regelingen voor thuiskopieheffingen in Frankrijk, Duitsland, Griekenland, Italië, Nederland, Polen, Portugal, Roemenië en Zweden een onherstelbare warboel zijn.
Thuiskopieheffing obstakel voor innovatie
Finland heeft inmiddels de thuiskopieheffing op digitale apparaten weer afgeschaft. In de digitale “interne markt” leggen 22 van de 28 EU-lidstaten een heffing op. Het feit dat de regels niet overal in Europa hetzelfde zijn, geeft sommigen een oneerlijk voordeel en belemmert de eerlijke concurrentie.
Artikel 5 van de EU-Copyright Directive vereist een “billijke compensatie“, maar in dit artikel wordt nergens gesproken over een op apparaten en media gebaseerd stelsel van auteursrechten-heffingen.
De Piratenpartij is tegen de thuiskopieheffing: er bestaan betere manieren waarbij de artiesten een marktconforme vergoeding krijgen voor de werken die zij leveren.
Ik herinner me dat de heffing van de thuiskopieheffing zo’n zootje is dat dat zelfs in de Kamer aan de orde is geweest, Nog helemaal los van het onrechtvaardige van deze heffing.
Wie krijgen er geld uit de thuiskopieheffing? Dat zijn waarschijnlijk alleen grote media-concerns, en geen “zielige” artiesten.
Wat is de grondslag voor het tarief? Op diskettes ging hoogstens 2,88 MB, tegenwoordig worden 4 GB USB sticks weggegeven als relatiegeschenk.
Kijk hier https://www.ivir.nl/publicaties/download/spoorbundel_memento.pdf voor een SF-griezelverhaal over de gevolgen als een vast tarief per bit wordt aangehouden.
“Compensatie voor niet geleden schade” is overigens geen steekhoudend bezwaar. Auteursrecht gaat over (een vorm van) informatie, en informatie laat zich vrijwel kosteloos vermenigvuldigen. Als schade het criterium zou zijn zouden auteurs niets aan hun producten kunnen verdienen.
Schade is overigens niet alleen gedefinieerd als direct nadeel, maar ook als niet genoten voordeel.
Het echte probleem is dat ze sinds de 19de eeuw auteursrecht als een vorm van eigendom zijn gaan beschouwen, zogenaamde intellectuele eigendom, terwijl het helemaal geen eigendom is. Net als een glazen oog niet een soort van oog is. Maar het idee van eigendom is hardnekkig, tot op het niveau van grondrechten toe.
Met het gebruik van specialistische vaktaal zoals “schade” en “intellectuele eigendom“, willen de auteursrechtenhouders het publiek een bepaalde gedachtenlijn laten volgen, namelijk een simplistische analogie tussen digitale informatie en fysieke objecten.
De meeste mensen die een privékopie maken, bijvoorbeeld voor gebruik in een portable speler, hebben al betaald. Het kopiëren heeft ook geen direct effect op de “eigenaar”, en het schaadt niemand. De uitdrukking “schade” is een overdrijving – om het mild te stellen. Door de thuiskopieheffing betalen dergelijke mensen in veel gevallen dubbel of zelfs driedubbel.
Als ik nu een kopie maak van mijn vakantie foto’s, kan ik dan geld claimen van de SONT? Er is immers een kopie van mijn eigen werk gemaakt…