Dit is een vertaling van een artikel van Bailey Lamon, voorzitter van Pirate Parties International
Ik zal altijd geloven in ‘De revolutie’. Maar ik word meer en meer gefrustreerd door de moderne ‘activist’. Ten eerste ben ik het zat om mensen te zien veranderen in pretentieuze klootzakken die denken dat hun activisme hen beter maakt dan anderen, zelfs die onderdrukte en gemarginaliseerde groepen voor wie ze beweren op te komen.
Ik zal altijd geloven in “De revolutie”.
– Bailey lamon
Als je ooit in de opvang gewerkt hebt, of een vergelijkbare sector waar je mensen helpt die op enigerlei wijze als onderdrukt of gemarginaliseerd kunnen worden beschouwd, zoals slachtoffers van misbruik, daklozen of mensen die worstelen met verslavingen en / of psychische aandoeningen, dan is één van de eerste dingen die je leert dat ze hun wereldbeeld meestal niet kaderen in termen van academische theorieën die je hebt geleerd tijdens genderstudies aan de universiteit. Meestal analyseren ze hun ervaringen niet in termen van systemische macht, privileges en concepten als “het patriarchaat”, “wit privilege” of “heteronormativiteit”. Hoewel veel van deze mensen direct worden beïnvloed door klassenongelijkheid en dit beseffen, brengen ze hun dagen en nachten waarschijnlijk niet door met het lezen van Karl Marx, om zichzelf te onderwijzen over de fijne kneepjes van het kapitalisme. Ze zitten niet na te denken over de effecten van “problematisch gedrag” in radicale gemeenschappen. Ze zijn niet bezig met het controleren van hun privileges. Nee. Ze zijn druk bezig om te overleven, de volgende dag door te komen en met basisbehoeften zoals voedsel, onderdak en hygiëne. Ze maken zich niet druk over hun taalgebruik en maken zich geen zorgen over hoe hun woorden onbedoeld bepaalde stereotypen zouden kunnen bestendigen. Ze willen in de eerste plaats dat hun stem wordt gehoord.
En toch ben ik getuige van vele ‘activisten’ die beweren dat ze geven om degenen aan de onderkant van de samenleving maar die de realiteit van onderdrukking negeren. Alsof beledigd worden door iemands toespraak of wereldbeeld gelijk staat aan gevangenisstraf of leven op straat. Ze hebben het over luisteren, nederig zijn en een open mind houden. Maar vergeten de levenservaringen van de mensen die niet hun Social Justice-denkbeelden aanhangen ongeacht wat voor rotleven die mensen hebben. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we onverdraagzaamheid in welke vorm dan ook moeten accepteren – verre van dat. Maar ik zou wel zo ver willen gaan dat de politiek correcte linkse maffia op zichzelf een eigen soort onverdraagzaamheid levend houdt door mensen die anders denken en spreken over de wereld dan zij, van zich te vervreemden en aan te vallen. Ik ben de clubjes, de hiërarchieën en de machtsongelijkheid tussen mensen die beweren vrienden en kameraden te zijn, flink zat. Ik ben ook bedroefd en vermoeid door het feit dat elke vorm van meningsverschil in een activistische kring zal leiden tot een gevecht, waarbij soms bepaalde mensen in de steek worden gelaten, ze als ‘onveilig’ worden gemarkeerd en zelfs in het openbaar aan de schandpaal worden genageld. Het is walgelijk dat we beweren een nieuwe wereld op te bouwen, een nieuwe samenleving, een betere manier om sociale problemen tegen te gaan – maar zodra iemand een fout maakt, iets verkeerds zegt en / of doet, krijgen ze niet eens de kans om hun kant van het verhaal uit te leggen, omdat het proces van conflictoplossing op zichzelf wordt aangedreven door ideologie in plaats van de bereidheid om feiten te begrijpen. Eigenlijk moet men in de huidige activistische kringen überhaupt geluk hebben een eerlijk proces te krijgen, terwijl iedereen onder sociale druk wordt gezet om alles te geloven wat hen wordt verteld,
ongeacht wat er feitelijk gebeurd is. Dit is geen vrijheid. Dit is geen sociale rechtvaardigheid. En het is zeker niet progressief of radicaal. Tenzij je het aan facisme refereert.
Over fascisme gesproken, er is tegenwoordig ook een verontrustende trend bij links waarbij vrijheid van meningsuiting als kernwaarde wordt afgewezen, omdat die mogelijk pijnlijk kan zijn voor iemand ergens in de wereld. Dit is niet alleen gevaarlijk, maar het werkt ook tegen ons, omdat we als linkse rakkers’ vaak door de staat als bedreiging worden bestempeld en we zijn op zijn minst niet populair bij de samenleving in het algemeen. Betekent dit niet dat vrijheid van meningsuiting cruciaal is in onze strijd? Dat we altijd ons recht moeten verdedigen om te twijfelen aan wat ons wordt geleerd, ons recht om anders te zijn? Zoals Noam Chomsky het verwoordde: “Als we niet geloven in vrijheid van meningsuiting voor mensen die we verachten, geloven we er helemaal niet in.” Vrijheid van meningsuiting en dergelijke betekent niet dat we het eens moeten zijn met wat een ander zegt… in feite betekent het dat als we dat niet doen, we zeker het recht hebben om het aan te vechten. Maar wat ikzelf en vele anderen zien, is het volledig afsluiten van de dialoog met als doel “veiligheid”. Wat zou er veilig zijn aan censuur? Wat zou er mogelijk veilig zijn aan een groep mensen die beweren vrijheidsstrijders te zijn, maar die dicteren wie er mag spreken en wat er kan worden gezegd, op basis van het al dan niet met hen eens zijn? Bestudeer elke vorm van wereldgeschiedenis en je zult zien dat censuur nooit aan de goede kant heeft gestaan.
Sterker nog, de wereld is geen veilige plek. Het is buitengewoon gevaarlijk, gebrekkig plek, vol bloedvergieten en corruptie. Door onszelf te beschermen tegen de hardheid ervan, doen we niets zinvols om het te veranderen. Als we de confrontatie met de macht serieus nemen, moeten we onszelf in het gevaar en de pijn storten dat zoveel mensen die geen keus hebben ook moeten meemaken.
De Wereld is geen veilige plek!
– Bailey Lamon
Hoewel zelfzorg noodzakelijk is om ons op de lange termijn te ondersteunen, is het volledig vermijden van de duisternis niets meer dan een ontsnapping.
Mensen, doe de wereld een plezier … stop met de ‘safe spaces’ en ’trigger warnings’, en word serieus over het veranderen van de wereld. Het zal niet altijd leuk en aangenaam zijn. We zullen ons niet altijd bevrijd voelen. Het gaat pijn doen. Het zal ons af en toe afschrikken. Maar als de strijd het je waard is, als activisme niet alleen iets trendy voor je is om mee bezig te zijn, zodat je jezelf ervan kunt overtuigen dat je ‘deugt’, dan zul je uit je comfortzone stappen en eindelijk begrijpen dat comfort is op zichzelf een teken is van de kracht en het privilege dat je wilt uitdagen.
