In 2019 verzamelde jongerenorganisatie Exxpose 40.000 handtekeningen voor een verbod op betaalde seks. Men streeft naar het Zweedse model, waar prostitutie helemaal verboden is. Gert-Jan Segers, de toenmalige fractievoorzitter van de ChristenUnie, schrijft op hun website dat seks niets met liefde te maken heeft. Hij noemt prostitutie “mensonterend“ en zegt de sekswerkers te willen beschermen tegen uitbuiting. De sekswerkers maken in een televisieprogramma de toenmalige bewindsman duidelijk dat zij meer last ervaren van de ‘beschermende’ maatregelen, dan baat hebben bij de goedbedoelde maatregelen.
Het kabinet wil met de Wet regulering sekswerk de minimumleeftijd voor prostitutie naar 21 jaar verhogen, vergunning verplicht stellen en pooiers aanpakken. Meerdere gemeenten nemen, mede door de invloed van zedenpredikers, zelf initiatief om alvast de minimumleeftijd voor prostitutie te verhogen naar 21 jaar. In Amsterdam gaat de politiek een stap verder, door onder het mom van overlast, de sekswerkers in de rosse buurt aan te pakken. De veronderstelling bij deze wetgeving is dat zonder deze wetgeving en registratie de sekswerkers uitgebuit worden, wat op zichzelf een stigmatiserende werking heeft voor de sekswerkers en averechts werkt.
De sekswerkers hebben door corona, lockdown en andere maatregelen van overheid een zeer moeilijke tijd gehad. Wanneer seks niet is toegestaan, zullen sekswerkers naar onveilige werkplekken of woningen van hun klanten moeten uitwijken om in hun onderhoud te voorzien en zullen zij niet naar politie durven te stappen.
De belangenorganisaties zien de focus van de wetgeving met name liggen in het opsporen van sekswerkers die geen vergunning hebben, in plaats van het ondersteunen van deze kwetsbare groep. Meerdere adviesorganen en belangenorganisaties verwachten juist meer illegale sekswerkers door de verplichte registratie. Zowel het ontbreken van de juiste papieren voor het verkrijgen van een vergunning, als privacy worden als argumenten hiervoor aangedragen. De angst van de belangenorganisaties is dat de taferelen rondom coronatijd en illegaal sekswerken terugkomen. De sekswerkers kunnen in de nieuwe wetgeving aangifte doen, maar in de praktijk zijn zij eerder bang voor de dreigingen en mogelijke consequenties om een aangifte te doen.
De staatssecretaris van justitie en veiligheid wil de sekswerkers betrekken bij de invoering van deze wet, maar heeft vooraf aangegeven te verwachten dat zij daar niet tevreden over zouden zijn. De huidige politiek heeft niets geleerd van eerdere ervaringen en gaat top-down te werk, zonder te kijken naar de gevolgen van de besluiten. Bij een gebrek aan morele acceptatie rondom sekswerken bij politieke bestuurders, wordt eerder voor plichtethiek gekozen, en wordt behoefte om te controleren verkozen boven gevolgenethiek.
