Mijn opa klimt woedend uit zijn graf

Laat ik meteen maar met de deur in huis vallen: ik steun de Piratenpartij. In dit stuk ga ik uitleggen waarom. Maar wacht even, hoor ik iemand zeggen, jij zou toch nooit meer stemmen? Dat klopt. Stemmen doe ik al jaren niet meer en zou ik nooit meer zou doen. Graag deel ik met jullie waarom dat is veranderd. En ik deel dat niet omdat ik niets te verbergen heb. Integendeel, ik heb namelijk van alles en nog wat te verbergen. Juist daarom steun ik de Piratenpartij.

Vroeger thuis waren we links. Salonsocialisten, dat dan weer wel. Vrijstaand huis en een Volvo voor de deur. Een poster met ‘Stop de Neutronenbom’ voor het raam. Tijdens mijn rechtenstudie ontdekte ik het redelijk alternatief. D66 was een veilige haven, partij van de rechters en met standpunten waar je als jurist eigenlijk niet tegen kon zijn. Bestuurlijke vernieuwing, referenda, allemaal lovenswaardige ambities. Als hij op de lijst stond, stemde ik op Hans van Mierlo. Het Paarse kabinet was een verademing na decennia lang het CDA in de regering. De eerste barsten in mijn geloof kwamen zo in het begin van deze eeuw. Pim Fortuyn zette ons allemaal aan het denken, of je nou wilde of niet. Misschien was al die privatisering toch niet zo goed geweest. De Twin Towers stortten in elkaar, Fortuyn en Van Gogh vermoord. Het werd een politieke en culturele puinhoop in Nederland. Plaatsvervangende schaamte bij Balkenende. Ik was fel gekant tegen de Nederlandse deelname aan de oorlogen in Afghanistan en Irak, het enige dossier dat ik voor stemgedrag nog relevant vond. D66 had voor mij inmiddels afgedaan en ik vond mezelf tijdelijk terug bij de SP. Vooral vanwege hun consequente lijn in de buitenlandse politiek. Marianne Thieme deed het ook goed, maar een partij die zich in eerste instantie op de dieren richt hoeft voor mij niet zo nodig. In 2006 stemde ik voor het laatst, het was een hele opluchting.

Jarenlang verblijf in het buitenland heeft als voordeel dat je met een heel andere bril naar Nederland gaat kijken. Wat heeft een parlementaire democratie voor zin als er toch nooit iets verandert? Als verkiezingsbeloftes altijd verbroken worden? Als oud vakbondsman Wim Kok na zijn politieke carrière gewoon zijn zakken bij Shell gaat vullen? Als voormalig SP lijsttrekker Agnes Kant bij Lareb gaat werken? Om over de Camiel Eurlingsen van deze wereld maar niet te spreken. Wat je ook stemt, uiteindelijk maakt het allemaal niet zo veel uit. Het huidige kabinet is daar een goed voorbeeld van. Zowel de kiezers van de PvdA als die van de VVD zullen zich in meer of mindere mate bedrogen voelen. Beter is dat we met zijn allen wegblijven bij de stembus, zo dacht ik. Wat als alleen nog de politici zelf stemmen? Wat als de opkomst maar 2% is? Zal het dan eindelijk veranderen? Dat is de vraag, maar het is ook een utopie, want kennelijk blijven er toch altijd wel mensen stemmen. Ik ben weer terug in Nederland. De gemeenteraadsverkiezingen komen eraan. Toch maar weer stemmen? Lokaal heeft dat misschien nog zin, denk ik dan. Maar waarop? None of the above.

Een paar zaken zijn de laatste jaren pijnlijk duidelijk geworden. De aanslagen op 9/11 zijn niet alleen de opmaat geweest voor afschuwelijke en ook nog eens ongrondwettelijke oorlogen, het heeft ook een ongekende hoeveelheid wetgeving voortgebracht die een jaar of twintig geleden onvoorstelbaar zou zijn geweest. In de USA de Patriot Act en de Homeland Security Act, om er twee te noemen. In Nederland onder andere de dataretentie wetgeving. Vingerafdrukken in het paspoort. Zoiets als legitimatieplicht, het zou in het naoorlogse Nederland onvoorstelbaar zijn geweest. Mijn opa klimt woedend uit zijn graf als hij het hoort. Maar het kan allemaal nog veel erger, zo is gebleken. Wie herinnert zich nog Richard Nixon. Hij liet een microfoon plaatsen in het partijkantoor van de Democraten en werd afgezet. Obama luistert de hele wereld af en nobody cares. Sterker, er is wetgeving in voorbereiding om de illegale praktijken die aan het licht zijn gekomen te legaliseren, ook in Nederland. Komt dat even mooi uit. De maatregelen die worden genomen om onze privacy in te perken zijn ongekend. Het excuus ‘ik heb niks te verbergen, dus wat maakt het allemaal uit’ hoor ik te vaak, ook in mijn eigen omgeving. Ik vind dat verontrustend. En intussen ontwikkelt ‘Brussel’ zich meer en meer tot een onzichtbare Big Brother, die langzaam maar zeker onze soevereiniteit ondergraaft.

Het is tijd voor een echt tegengeluid. Anti-establishment. En kijk eens aan, daar is de Piratenpartij. Ik vond ze al een tijdje sympathiek. Ontstaan vanuit de strijd tegen de macht en dominantie van de entertainment industrie. Maar nu is er een heus politiek programma, toegespitst op de situatie in Amsterdam. Het programma voor de gemeenteraadsverkiezingen (lees het hier) is het eerste programma dat ik ooit heb gelezen waar ik mij voor een groot deel in kan vinden. Dat is eigenlijk nog nooit eerder gebeurd. Met een sterke focus op privacy en de ‘grote issues’ van deze tijd. Een partij die wil voorkomen dat het hier ’1984′ in optima forma wordt. Een mooi overzicht van wat er allemaal mis is, vind je hier. Dat spreekt mij aan. Althans, het spreekt mij aan dat krachtig geageerd wordt tegen al die ontwikkelingen. En dat verdient een stem.

Of het iets veranderen zal? Misschien niet op korte termijn, maar het tegengeluid is er en het klinkt serieus. Als de Piratenpartij ooit groot wordt, behoren ze hopelijk nog steeds niet tot het establishment en blijven ze de gekozen uitgangspunten trouw. En verworden ze niet tot een tweede D66, dat onlangs tegen de voorstellen van het Burgerforum-EU stemde, dat nota bene een oproep was tot het houden van een referendum. Iets waar D66 jarenlang voor heeft gestreden. Een grotere verkwanseling van je eigen idealen is nauwelijks denkbaar. Laat het een wijze les zijn.

Overgenomen van: http://www.wereldinwoord.com/quovadis/mijn-opa-klimt-woedend-uit-zijn-graf/