Privacy en transparantie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar in een gezonde samenleving aan

 

 

Als je het oppervlakkig bekijkt, lijken de begrippen transparantie en privacy elkaar tegen te spreken. Als je een transparante overheid hebt, hoe kan de persoonlijke levenssfeer van burgers dan tegelijkertijd beschermd worden? Wel, het kan. Het sleutelwoord hier is 'transparantie van de overheid'. De meest succesvolle samenlevingen uit onze tijd hebben alle transparante overheden gekend, terwijl tegelijkertijd de burgerlijke vrijheden van individuele burgers gewaarborgd waren.

 

Dit betekent dat de zeven privacy's – de privacy van lichaam, correspondentie, data, economie, identiteit, plaats en territorium – als fundamentele burgerlijke vrijheden verankerd zijn voor iedere burger, met wisselende mate van onschendbaarheid. In een gezonde samenleving mogen deze alleen worden aangetast door wettelijk bepaalde wetshandhavende overheidsorganen, gebaseerd op de individuele verdenking van een persoon van een ernstig misdrijf waarvan vooraf aangifte gedaan is.

 

Echter, als we willen dat democratie werkt, dan moeten we in staat zijn om collectief de mensen te controleren die we kiezen – nee, inhuren – om onze maatschappij te besturen, om daarmee in de gaten te houden of zij hun werk naar behoren doen. En ook moeten we ons er gezamenlijk van kunnen verzekeren dat er geen belangen verstrengeld raken terwijl deze mensen hun werk uitvoeren. Hiervoor is transparantie van beleidsmakers en overheid nodig.

 

De individuele burger geniet in een volmaakte samenleving daarom volmaakte privacy. Echter, zodra een individu besluit om zich verkiesbaar te stellen als beleidsmaker, dan geeft hij of zij daarmee een stukje van die privacy op in ruil voor de kandidaatstelling voor een publieke functie, waar transparantie een vereiste is. Het is een glijdende schaal – de conciërge van een gemeentehuis kan wellicht de maatschappij niet heel erg beschadigen door verstrengelde belangen, maar een premier kan dat zeker wél. Hoe meer potentiële schade door conflicterende belangen, hoe groter de noodzaak voor transparantie.

 

In een gezonde samenleving zijn alle beleidsprocessen transparant, zijn alle overheidsdocumenten standaard publiek toegankelijk en heeft de burger anoniem toegang tot parlement en senaat, waar de wetten gemaakt worden. De gewone burgers hebben recht op privacy tijdens hun dagelijkse bezigheden. (Wanneer je dit principe doortrekt naar een nog volmaaktere samenleving dan die we vandaag de dag hebben, dan volgt hieruit ook dat de overheid geen privégegevens over burgers kan verzamelen, aangezien alle overheidsdocumenten openbaar toegankelijk zijn. Maar zo ver zijn we nog niet.)

 

 

Privacy en transparantie sluiten elkaar niet uit. We hebben privacy voor burgers net zo hard nodig als de transparantie van onze overheid.

 

—