Geachte ministers, politici, zorgverzekeraars en huisartsen
Het gaat er al een tijdje over. Het elektronisch patiëntdossier. Sinds er werd gesproken over opslag van patiëntgegevens in een regionale of landelijke database, is daar al ophef over. En terecht. Zo bleek al dat mensen niet altijd wisten dat hun gegevens werden opgeslagen en is er terechte discussie over de privacy van de patiënten. Daarom werd er veel gediscussieerd, geprotesteerd en natuurlijk; uitgesteld. Gelukkig kon je bezwaar maken.
Na veel gesteggel en protest leek het er op dat het idee van een elektronisch patiëntdossier eindelijk van de baan was. De Eerste Kamer schoot het idee van het centraal opslaan van patiëntgegevens af. De ruim 330.000 mensen die bezwaar hadden gemaakt tegen deze database, de artsen die wezen op de risico’s en de adviezen van privacyorganisaties leken succes gehad te hebben.
Maar toen kwam het zeer slechte nieuws. Er werd toch gekeken naar een doorstart mogelijkheid van het elektronisch patiëntdossier. En dat komt er! Ik heb, net als vele mensen dit nieuws met veel verbazing vernomen. Dat het EPD is afgeschoten door de Eerste Kamer lijkt niet uit te maken. Dat het is afgeschoten door de artsen zelf lijkt niet uit te maken. En al de mensen die bezwaar maakte? Ach, lijkt er helemaal niet toe te doen.
Dus we krijgen alsnog een EPD. Alleen nu privaat. Mijn hoofd begon meteen te spinnen. Kunnen we hier ook bezwaar tegen indienen? Gelden de oude bezwaarschriften nog? En wie heeft er toegang tot dit private EPD? Het College Bescherming Persoonsgegevens kwam met een geruststellend advies. Patiënten zouden toestemming moeten geven als hun gegevens in deze database zouden komen. Niet het beste scenario, maar de keus zou in ieder geval nog bij de burger zelf liggen. Ik zou kunnen kiezen of ik wel of niet mijn gegevens in het private EPD wil. Net zoals bij de eerste plannen dus.
Maar nu lijkt het erop dat we door een trucje waar goochelaars zoals Hans Klok een puntje aan kunnen zuigen allemaal vast zitten aan het private EPD. Verzekeraars dwingen huisartsen namelijk mee te doen aan deze private versie van het elektronisch patiëntdossier. Je oude bezwaar heeft geen waarde meer en opnieuw bezwaar aantekenen heeft waarschijnlijk ook geen zin. Ondertussen zegt de verantwoordelijke minister dat ze niks kan doen en machteloos is tegen dit fenomeen.
De Tweede Kamer heeft nu een motie aangenomen om deze vuile omweg te blokkeren. Maar of het veel zin heeft is nog maar de vraag. De minister beweerd geen machtsmiddelen te hebben om dit tegen te gaan, of wil er niets aan doen. De EPD soap gaat door, iedereen wordt omringt door een wolk van vaagheid en onzekerheid.
Bij deze een oproep aan alle zorgverzekeraars. “Beste verzekeraars, we willen geen EPD. Ik wil geen EPD. Deze manier van het door de strot duwen van deze database is ronduit associaal. Geef gehoor aan verschillende meerderheden van onze volksvertegenwoordigers. Luister naar de privacybelangenorganisaties en alle mensen die bezwaar indiende tegen het originele plan van een EPD. Als het aan mij ligt steken ze het elektronisch patiëntdossier waar de zon niet schijnt!”
Met vriendelijke groeten,
Nico J. Manz
En waarom is het EPD zo slecht? Moet ik alle linkjes aanklikken voor deze informatie?
Het “epd” is geen database, alleen een infrastructuur met een verwijsindex die aangeeft welke artsen gegevens hebben. Je arts mag alleen na je toestemming in de index aangeven dat hij gegevens van je heeft. Dus zelfs als je arts via de zorgverzekeraar verplicht zou worden om aan te sluiten bepaal je zelf of je dossier beschikbaar is voor andere zorgverlener.